در دهه‌ی اخیر، معماری نرم‌افزار مبتنی بر میکروسرویس‌ها (Microservices Architecture) به‌عنوان رویکردی تحول‌آفرین در طراحی و پیاده‌سازی سامانه‌های نرم‌افزاری پیچیده مطرح شده است. سازمان‌های بزرگ که با چالش‌هایی چون مقیاس‌پذیری، پایداری، سرعت تحویل، و مدیریت تیم‌های توسعه گسترده مواجه‌اند، به‌تدریج از معماری‌های یکپارچه سنتی به معماری میکروسرویسی روی آورده‌اند. هدف این پژوهش، تحلیل چندمعیاره‌ی تأثیر این معماری بر کارایی و مدیریت پروژه‌های نرم‌افزاری در سازمان‌های بزرگ است. برای این منظور، ضمن بررسی ادبیات نظری و مدل‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره مانند AHP و TOPSIS، ابعاد فنی، مدیریتی، سازمانی و اقتصادی مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. نتایج نشان می‌دهد که معماری میکروسرویس‌ها با افزایش چابکی توسعه، بهبود قابلیت نگهداری، استقلال تیم‌ها، و کاهش زمان تحویل، کارایی پروژه‌ها را به‌طور معناداری افزایش می‌دهد. با این حال، چالش‌هایی نظیر پیچیدگی مدیریت زیرساخت، هماهنگی سرویس‌ها و هزینه‌های بالای DevOps می‌تواند تأثیر منفی بر بهره‌وری کل داشته باشد. این مقاله با تأکید بر تحلیل چندمعیاره، چارچوبی برای تصمیم‌گیری راهبردی در پذیرش یا بهینه‌سازی معماری میکروسرویسی در سازمان‌های بزرگ پیشنهاد می‌کند.

معماری میکروسرویس‌ها کارایی نرم‌افزار مدیریت پروژه‌های نرم‌افزاری تحلیل چندمعیاره سازمان‌های بزرگ